Pierwsze spotkanie [ Jonathan x Shane ]

To było oderwanie go od rutyny.
Złote oczy wpatrywały się z dozą niepewności i ostrożności w ślepia niedużego stworzenia. Ono samo odwzajemniło mu spojrzenie w dokładnie ten sam sposób, wijąc się zarazem w jego dłoniach, w wyraźny sposób poruszając ogonem, by próbować wyrwać się z uścisku. Przesunął palce w górę, zmieniając przy tym ułożenie rąk, jednocześnie nieco podnosząc do góry trzymaną istotę, przyglądając się jej z cieniem zaintrygowania. Kilka sekund później wypuścił cicho powietrze z płuc i przełożył sobie go pod lewą pachę, zarazem otwierając robioną ręcznie torbę z cienkiej skóry stworzenia o zielonej sierści i wyciągnął pojemnik. Sprawnym ruchem palców zdjął z niego górne opakowanie i przyłożył do ust. Ciepławy posmak wody już od dawna nie wywoływał na nim żadnego wrażenia. Stawało się to elementem jego dnia jak piasek pod butami, czy wszechogarniające ciepło, będące bardzo charakterystyczne dla tego miejsca. Po przełknięciu paru łyków pozwolił sobie na skrzywienie się, po czym podsunął sam bułczak i podetknął w pysk swojemu towarzyszowi. Przechylił go na tyle, by nie zadławił się cieczą, po czym zmrużył oczy, rozglądając się.
To już była czwarta godzina poszukiwań.
Jeszcze te kilka godzin temu nie spodziewał się, że swój czas spędzi na piaskowych terenach w poszukiwaniu pewnego rodzaju stworzeń. Bestie, będące w odcieniach brązowo-złotych były klasyfikowane często pod kategorie smoków. Oficjalna nazwa brzmiała inaczej, jednakże dla uproszczenia, często były nazywane w ten sposób. Ich istnienie nie należało do tajemnej wiedzy, ale rzadkością było napotkanie jednego z młodych bez opieki ich rodziców, i to na granicznych terenach miedzy dwoma odmiennymi krainami. Mając zarazem w pamięci naukę o zachowaniu tych istot, postanowił spróbować odnaleźć rodziców tego malucha, nim oni sami zaczęliby robić problemy innym, powodując chaos, który był w jego uznaniu niepotrzebny.
Westchnął ponownie, odbierając wodę od swojego towarzysza i zapakował ją z powrotem do torby. Przesunął oczy na bok, by zaraz potem przewrócić nimi i zabrać smokowatego stwora spod pachy, aby bezceremonialnie włożyć go do trzymanej torby. Jego obecny rozmiar, wynoszący około dwudziestu centymetrów długości pozwalał na swobodne przechowanie go w taki sposób. W pamięci zaś miał, że budowa i uwarunkowanie ich ciał pozwalał na zniesienie wysokich temperatur już od małego. W odróżnieniu do ludzi.
Pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech, gdy dostrzegł, że tamten momentalnie zwinął się w kłębek na chuście, która znajdowała się na dnie torby. Odczuwał wewnętrzny spokój, gdy uświadamiał sobie, że nie widział napadów paniki. Jeszcze trzy godziny temu jego nietypowy towarzysz reagował gwałtownie na jego obecność, próbując go pogryźć swoimi niedużymi, ale bardzo ostrymi kłami. Czynność, którą całkowicie zignorował, mając przekierowaną uwagę w całkowicie innym kierunku. Zarejestrowanie zmiany postępowania wobec niego doszło z niemałym opóźnieniem. Miał jeszcze inny problem.
Nie wiedział już, gdzie szukać.
Zapuszczanie się głębiej uznawał za bezcelowe - miał świadomość, że było mało prawdopodobne, że rodzice malucha mogliby odpuścić szukanie swojego potomstwa. Tak samo wiedział, że cechy charakterystyczne gatunku nie stanowiły podstaw, by byli gdziekolwiek indziej. Zarazem nie chciał dopuszczać do siebie, że  może ich jednak nie zdołać odnaleźć.
Jego uwaga została rozproszona donośnym łopotaniem na wietrze. Widoczny nieopodal materiał przypominający mu namiot sprawił, że postanowił podejść tam. Zapytanie innych wędrujących o konkretną informację nie było czymś dla niego niecodziennym.
Krew. Wszędzie była krew.
Przełknął ślinę, zaciskając mocniej palce na materiale torby. Nie był to pierwszy raz, gdy miał okazję zobaczyć pozostałości osób, którym nie poszczęściło się w życiu i ich żywot zostawał zakończony w okrutny sposób. ShkretëtIrë nie szczędziło na sposobach zabijania. Poczuł lekkie ukłucie dreszczu, gdy zdecydował się podejść bliżej wejścia. Momentalnie uświadomił sobie swój błąd oceny. To nie krew była  wszędzie - ona znajdowała się na ścianach namiotu od środka, wywołując z daleka ułudę w postaci, że znajdowało się to na zewnętrznej stronie. Jego wyraz twarzy był bez emocjonalny, chociaż żołądek drżał nieznacznie, gdy uświadamiał sobie, że krwi było za dużo. Zdecydowanie za wiele.
Bestia czy ludzie?
Pochylił się, szukając wzrokiem śladów jakiś istot. Nie umiał obecnie oszacować wzrokiem, ile czasu musiało minąć. Część juchy było na zewnątrz, zasypanej przez piasek. Właśnie temu podszedł przed wejście do namiotu, gdzie przykucnął, biorąc między palce nie tylko częściowo zaschniętą krew na piasku, ale również i pojedyncze rudawe pasma włosów.

Nie miał pojęcia.
Z obserwacji i doświadczenia mógł wysunąć powoli wniosek, że było małoprawdopodobne, aby jedna z bestii była odpowiedzialna za to wydarzenie. Jego złote oczy przesunęły się z dłoni na pobliskie podłoże. Umysł szybko analizował prawdopodobieństwo danego wydarzenia. Materiał namiotu wyglądał na nierozerwany, a jego struktura niezburzona. Jego wyobraźnia nie obejmowała możliwości, by atak pustynnego mieszkańca mógł pozwolić na nienaruszenie nieożywionych przedmiotów. Z innej strony, nie rozumiał dlaczego jakiś człowiek mógłby zdecydować się na taki finał. Zabicie przez sen nie powinno zostawiać tyle krwi, a w dodatku samo z siebie nie przynosiło żadnych korzyści według Shane'a. Obrabowanie wykluczył, obstawiając, że wtedy nie spoglądałby na ubrudzoną płachtę. Próbując wziąć to logicznie, nie umiał zrozumieć, dlaczego mogłoby dojść do finału w ten sposób. Materiał na niewolników się nie zabijało...
Tchnięty inną myślą, przesunął dłonią w stronę torby, postanawiając odwrócić swoją logikę. Uznał, że było bardziej prawdopodobne, że to robota właścicieli tego obozowiska w obronie własnego życia. Uniósł brew, prostując się nieznacznie. Nie widział ze swojej pozycji, czy pozostały tutaj czyjeś ciała. Pokręcił głową. Postanowił nie zawracać sobie dłużej tym głowy. Czarnowłosemu było daleko do niesienia pomocy w miejscu, gdzie sam zmagał się ze swoim problemem. Ciche popiskiwanie z torby zmusiło jego myśli do powrotu, a jego uszy zaczęły wyłapywać nieznane mu słowa. Umysł niezdolny do przetworzenia tych dźwięków zignorował część z nich, przerzucając na świst wiatru.
Wtedy usłyszał pytanie.
Pojedyncze włosy zsunęły się między palcami, opadając na piasek. Jasne spojrzenie wbiło się w nieznajomego mężczyznę. Zmrużył oczy, chcąc lepiej dostrzec jego sylwetkę.
- Już takie zastałem - dawno nieużywany głos był trochę zachrypnięty. Krząknął kilka razy, czując nieprzyjemne drapanie w gardle. Wstał na obie nogi, czując, że za długo przebywał w jednej pozycji. Materiał przyklejał się do jego karku, tworząc nieprzyjemne odczucie ciężaru.
Kiedy on przyszedł?
Miękki piasek mógł maskować wiele odgłosów, ale był pewny, że usłyszałby lub dostrzegł zbliżającą się osobę. Gdyby nie wcześniejsze dźwięki... poczuł aż ukłucie niepewności, gdy uświadomił sobie, że mógł dać się podejść. Przeklął w myślach na własne doświadczenie na pustyni i fakt, że podświadomie mógł narazić siebie na niebezpieczeństwo.
- To twoje miejsce? - zapytał już wyraźniejszym tonem głosu. Nie oczekiwał odpowiedzi. Widział, że nieznajomy był bardzo blady i nie sprawiał wrażenie reagującego na otoczenie. Przesunął wzrok na bok, poprawiając torbę na ramieniu tak, by wygodniej leżała.
Nie miał pojęcia co teraz. Nie widział dla siebie opcji w pozostania z kimś obcym, ale odejście bez słowa było niełatwe.

To była zaledwie krótka chwila, którą dawało się przeoczyć mrugnięciem powieki. Brak odpowiedzi na jego pytanie stawiały Kassira w niepewnej sytuacji, dając mu zarazem możliwość przyjrzenia się nieznajomemu. Przygryzł dolną wargę, gdy dotarło do niego, że niekoniecznie musiał mieć do czynienia z innym podróżnym. Nieczęsto dawało się napotkać na istoty posiadające zwierzęce atrybuty, a widok rudych, lisich uszów wzbudzało w nim echo wspomnienia. Coś, co od razu wykluczył jako niemożliwe istnienie. Ile może być prawdy w czymś, co było wkładane w bardzo stare bajki na dobranoc? Dlatego uznał wewnętrznie, że lepiej odejść i porzucić próby grzeczności. Niemożność zrozumienia emocji niemego rozmówcy nie potrafił przeskoczyć. Dlatego chciał je pozostawić w takim stopniu, jakie były teraz.
Wtedy został zaatakowany.
Ból pojawił się na całym ciele. Zdążył jedynie próbować ramionami - w odruchowym działaniu - zasłonić bardziej cenniejsze części organizmu, by ograniczyć poważność obrażeń. Ostrza przecięły jego ubrania i skórę, powodując zniszczenie ich. Spod powstałego pociętego materiału zaczęła wyłaniać się krew, kapiąc ciężkimi kroplami na gorący piasek. Jego twarz wykrzywił ból. Cofnął się o pół kroku, próbując zachować równowagę. Ledwie słyszalny pisk z torby dobiegł jego uszów, ale czarnowłosy nie spojrzał nawet wzrokiem w jej kierunku.
Co to jest?
Jego umysł żądał poznania prawdy. Zrozumienia, dlaczego rudowłosy nieznajomy o zwierzęcych atrybutach zaatakował go. Jego żądza morderstwa była zbyt namacalna, by móc ją zwyczajnie zbyć i próbować słowami dowiedzieć się prawdy. Pomiędzy jego brakiem emocji a zmianą zachowania było zbyt mało czasu, by móc pozwolić sobie na chwilę oddechu.
Zasłonił gardło przedramieniem. W tym samym momencie poczuł jak wodne ostrze wbija się w jego ciało. Odchylenie na bok zranionej kończyny pozwoliło uniknąć ostrza sięgającego ku jego szyi, które zahaczyło jedynie o jej bok, rozcinając nieco skórę. Poczuł powoli spływającą mu krew do kołnierza, mieszając się z chłodniejszym potem. W tym samym momencie wyciągnął w jego stronę drugą rękę. Palce dłoni rozdzieliły się, lekko zginając się, a spod nich były widoczne małe wyładowania elektryczne, które w ułamku sekundy zmieniły się w błyskawice skierowane w stronę napastnika. Bez chwili wahania wypuścił je, z zamiarem odwdzięczenia się za wcześniejsze potraktowanie w postaci porażenia go, bacząc na odległość między nimi. Lśniące, złote oczy spoglądały na niego chłodno, gdy ich właściciel podjął kontratak w postaci wyładowań elektrycznych wysyłanych do jego obecnego przeciwnika. Wolną rękę chciał przyłożyć do rany z boku szyi.

Zabrał dłoń z szyi, patrząc na swojego przeciwnika. Zapach elektryczności wymieszał się z wonią nadpalonego futra, stając się czymś, co nawet człowiek mógł wyczuć swoimi zmysłami. Nie patrząc nawet na rękę, wytarł ją o nierozerwany kawałek ubrania, częściowo rozmazując krew. Drugą zaś złapał za materiał torby i ściągnął ją z ramienia, by zaraz potem głucho uderzyła o miękki piasek. Z wnętrza bagażu ponownie wydobył się cichy pisk, o wiele cichszy niż wcześniej. Jednakże tym razem Kassir go usłyszał. Jego twarz wykrzywił smutny uśmiech i wyszeptał bezgłośne "przepraszam" w stronę stworzenia, które tam obecnie się znajdowało. Nie chciał jednak, by zostało jeszcze bardziej wciągnięte w konflikt, którego przyczyny nie rozumiał nawet.
Patrząc z jego perspektywy, został zaatakowany bez żadnego powodu.
Lodowaty dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy zobaczył w myślach echo wspomnienia wzroku rudowłosego. Tego typu oczy najczęściej były zarezerwowane dla najgorszych wrogów. Zacisnął mocniej zęby, wyciągając ponownie rękę w jego kierunku. Czuł momentalnie, że jego życie było w wysokim niebezpieczeństwie. Porzucił próbę poszukania przyczyny tego wydarzenia, narzucając sobie wewnętrzny priorytet ochronienia siebie przed jego atakami. Miejsca na jego ciele, które zostały pocięte przez wodne ostrza, były oznaczone krwią. Poniszczone ubranie falowało niesione przez pustynny wiatr.
Powinienem go zabić.
Ponura i racjonalna myśl dotknęła Kassira. Przemieścił się kilka metrów w lewo, przeklinając w myślach swoje szczęście i rozpaczając nad brakiem możliwości teleportacji, międzyczasie obserwując swojego przeciwnika. Zaakceptował dość szybko fakt, że nie miał co liczyć na ucieczkę - bieg przez pustynne tereny brzmiał w jego myślach wystarczająco idiotycznie, by nie próbować się tego podjąć. Świadomość zmuszenia się do zakończenia walki nie była przyjemna. Niewiedza, z kim - lub czym - miał do czynienia w niczym nie pomagała mu. Bitwa z inteligentną bestią była bardzo niebezpiecznym zadaniem, a zmuszenie jej do poddania się...
... prawdopodobnie niemożliwe obecnie.
Syknął, zasłaniając się ponownie dłońmi przed ostrzami. Dwa z nich wbiło mu się w uda, a reszta w ramiona i przedramiona. Świeża krew spływała z nowo powstałych ran, plamiąc jego zniszczone ubrania i mieszając się już z tą zaschniętą. Wystarczyło to jednak, by jego umysł wyłapał plany przeciwnika w momencie, gdy ten już trzymał swoją nową broń w dłoniach.
Zdołał jedynie przesunąć się w bok, próbując uniknąć metalowego obiektu. Jego ciało nie przesunęło się wystarczająco szybko, przez to poczuł jak ciężar rzuconego przedmiotu wbijał się w jego bok. Wydał z siebie zduszony jęk, słysząc łamanie kości, zaraz potem odczuwając ból płynący z tego. Impakt zderzenia pozwolił na zatrzymanie broni tak, że opadła głucho na piasek, a woda dookoła niej zaczęła nasiąkać piaskiem. Chwycił się jedną ręką za to miejsce, drugą - nieco drżącą - wyciągając w stronę Jonathana. Nad jego głową pojawiły się trzy podłużne oszczepy o długości jednego metra. Ruchem trzema palcami w dół momentalnie opuścił je na dół.
W tym momencie wodne ostrza zaczęły wypadać z jego ciała.